Geen producten in de winkelwagen.
Iedere dag om 6 uur ‘s ochtends kruipt de gepensioneerde Rob Mes (67) achter zijn computer. De eerste twee uur van zijn dag besteedt hij niet aan het lezen van de krant of het uitlaten van de hond, maar aan het koppelen van werkzoekenden aan bedrijven met open vacatures. Met zijn 30.000 connecties op LinkedIn en nog eens 13.000 mensen die hem volgen, heeft hij al veel mensen aan een baan geholpen.
Statistieken hoeveel mensen hij precies heeft geholpen heeft hij niet. ‘Ik ben geen ondernemer en doe dit enkel om mensen te helpen. Alle tijd die ik besteed aan statistieken verspil ik eigenlijk.’ Af en toe krijgt hij wat statistieken toegestuurd van LinkedIn: in 90 dagen werd er 56.508 keer op zijn profiel gekeken, wekelijks zoeken meer dan 1600 mensen via zijn profiel naar een baan.
Mes benadrukt dat hij zelf geen banen aanbiedt, maar slechts de twee groepen die elkaar zoeken aan elkaar te koppelen. ‘Ik ben geen tovenaar, ik moet het ook maar hebben van mijn netwerk en de vacatures die daaruit voortkomen.’ Dat netwerk deed hij op als communicatieadviseur bij De Belastingdienst, waar hij werkte voordat hij vier jaar geleden met pensioen ging. ‘Toentertijd hielp ik al wat mensen, na mijn pensioen breidde m’n netwerk zich uit via mond-tot-mondreclame. Stilzitten is niets voor mij, ik wil me inzetten voor andere mensen.’
Begrip
Maar lag de banenmarkt niet op zijn gat? Mes noemt het lachend een verouderd beeld. ‘Toen ik vier jaar geleden begon, waren er nog zo’n 700.000 werklozen. Tegenwoordig is dat al veel minder, terwijl het beeld niet veranderd is.’ Er zijn volgens Mes veel banen, iedere dag krijgt hij er naar eigen zeggen 100 aangeboden uit allerlei sectoren, van bedrijven en recruiters. ‘Maar werkgevers en werkzoekenden lijken elkaar niet altijd te begrijpen.’
Zo is er de IT-branche, waar een flink tekort is aan personeel. ‘De branche gilt moord en brand over een tekort aan capabele mensen. Ze zoeken jong personeel, met een aantal jaar werkervaring en minimaal een Hbo-opleiding.’ Volgens Mes geen reële eis: ‘Aan de andere kant zitten er genoeg IT-ers van 50+’ers thuis op de bank, die met wat bijscholing makkelijk aan de bak kunnen. Of je kiest voor mensen net van de opleiding, zonder ervaring. Maar zeggen dat er geen aanbod is, is te kort door de bocht.’
Tegelijkertijd vraagt het werk zoeken om een houding die lang niet iedereen beheerst. ‘Mensen van 50 jaar zijn vaak op hun zestiende bij een bedrijf gaan werken en hebben nooit hoeven solliciteren. Als ze er tijdens een reorganisatie uitvliegen, hebben ze geen idee hoe ze überhaupt moeten solliciteren.’ Mes stuurt ze vaak door naar een van de vele gratis cursussen, waarin ze wordt geleerd om een goed CV op te stellen of hoe ze zich goed presenteren in een sollicitatiegesprek. ‘Het wordt vaak vergeten, maar deze groep moet nog 17 jaar mee op de arbeidsmarkt.’
Ongeduldig
In totaal besteedt Mes zo’n vier uur per dag aan zijn ‘uit de hand gelopen hobby’ – ‘s avonds na het eten beantwoordt hij berichten die hij gedurende de dag ontvangen heeft. ‘Doe ik dat niet, dan worden mensen ongeduldig. Laatst ben ik een paar dagen wezen fietsen met mijn vrouw, dan moet ik echt op mijn profiel zetten dat ik weg ben. Toen ik terugkwam had ik 1000 nieuwe volgverzoeken.’
Hij snapt dat sommige mensen in nood zitten: zelf stond hij als 39-jarige ook bijna op straat na een reorganisatie, terwijl hij een jong gezin te onderhouden had. Toch benadrukt hij nogmaals dat hij graag iedereen wil helpen, maar niet kan toveren. ‘Ik merk dat sommige mensen denken dat mij volgen gelijk staat aan het krijgen van een baan. Maar als jij al twee jaar werkloos bent en denkt dat ik je binnen een week aan een baan kan helpen, dan heb je dat verkeerd.’
Tips
Wel geeft hij veel tips aan zijn trouwe schare volgers. ‘Ga netwerken. Het misverstand dat dat enkel iets is voor jonge mensen en zakenlui, wil ik bij deze graag de wereld uit helpen. Als je gaat zitten wachten tot iemand je een baan aanbiedt, word je 99 van de 100 keer voorbijgestreefd door anderen.’
Het gebrek aan zelfvertrouwen is iets anders waar hij veel werkzoekenden over adviseert. ‘Je krijgt een flinke knauw op het moment dat je ontslagen wordt, maar je moet vertrouwen in zelf houden om op zoek te gaan naar een nieuwe baan.’ Mensen die hem volgen, roept hij op iets van zichzelf te laten zien: ‘Wat je zoekt is belangrijk, maar wat heb je een werkgever precies te bieden? Prestaties uit je vorige werk helpen bij het vinden van nieuwe opdrachtgevers.’
Veel van de vacatures die hij verspreidt krijgt hij opgestuurd van recruiters: naar eigen zeggen zo’n 9000 van zijn volgers en connecties. Dat deze mensen juist veel geld aan zijn activiteiten verdienen terwijl hij het vrijwillig doet, stoort hem niet. ‘Zonder hun vacatures, zou mijn werk niet eens kunnen bestaan. Dat iedereen blij is, staat voor mij voorop. Die twee flessen wijn die ik in vier jaar opgestuurd heb gekregen, zijn mooi meegenomen.’
