Geen producten in de winkelwagen.
Waar houdt ‘hard werken’ op en begint een werkverslaving? Vier workaholics geven tekst en uitleg. Het goede nieuws: werkverslaafden hebben niet per se een probleem. Ze zijn verslaafd en zijn er blij mee. Hun omgeving denkt daar ongetwijfeld anders over.
Florence Schmit – Ook op vakantie bereikbaar
“Mijn naam is Florence Schmit. Ik ben uitgever van de NationaleVacaturebank.nl en ik ben verslaafd aan mijn werk.”
“Verslaafd aan je werk, of workaholic. Dat klinkt allemaal zo zwaar. Ik krijg gewoon heel veel energie uit mijn werk. Ik vind het heerlijk om mét mensen te werken. Thuis werken is daarom ook niets voor mij. Ik heb ook geen eigen kantoor, ik zit gewoon tussen mijn team op de werkvloer. Ik heb die sfeer nodig. Ook geeft het mij een voldaan gevoel als ik mijn hersens gebruik om iets voor elkaar te krijgen. Ik zie mezelf gewoon als resultaatgericht.
“Van oorsprong ben ik Française, dus ik heb sowieso een andere beleving van werk dan jullie Nederlanders. De werkcultuur in Frankrijk is heel anders dan hier. De balans tussen werk en privéleven bijvoorbeeld. Daar beginnen ze om negen uur, de lunch duurt rustig anderhalf uur en daarna gaan ze door tot een uur of acht. Je zit daar langer op kantoor en vaak zie je collega’s, klanten en leveranciers buiten kantooruren. Ik heb mijn vader vroeger nooit voor acht uur ’s avonds zien thuiskomen. Sinds ik in Nederland werk, heb ik een andere ritme gevonden. Ik lunch nu bijvoorbeeld veel sneller. Mijn werkdag loopt gemiddeld van half acht tot zeven. En dan check ik ’s avonds nog een half uurtje mijn e-mail, maar dat telt eigenlijk niet, toch? In het weekend bereid ik de zaken voor de komende week voor of ik handel af wat er nog is blijven liggen.
“Ik woon met mijn man en ons dochtertje in Hilversum, maar ik werk in Groningen. Iedere maandagochtend rijd ik daar naartoe. Op maandagavond blijf ik slapen, zodat ik dinsdagochtend ook vroeg kan starten. Op dinsdagmiddag rijd ik om half vijf weg, zodat ik Chloé van de crèche kan halen. Woensdag en donderdag volgen hetzelfde patroon. Op vrijdag werk ik thuis of op het hoofdkantoor in Haarlem. Ik rijd ongeveer duizend kilometer per week. Ik kies er bewust voor om op dinsdag en donderdag ’s avonds thuis te zijn met de kleine, anders zie ik haar te weinig door de week.
“Ik ben eigenlijk altijd bereikbaar, maar zo vaak word ik helemaal niet gebeld buiten kantooruren. Zelfs tijdens vakanties, al vind ik het ook belangrijk om mijn rust te pakken. Ik ben niet zo’n baas die om de haverklap naar kantoor belt om te checken hoe het gaat. Ik heb genoeg vertrouwen in mijn team en in mijn voorbereiding voor mijn vertrek om met een gerust hart los te laten. Als er iets aan de hand is, weet mijn team me te vinden. Soms werk ik wel tijdens mijn vakantie, maar dat is puur om achterstanden te voorkomen.
“Wat ik nu doe is echt mijn droombaan. Het woonwerkverkeer valt me reuze mee. Er zijn geen verhuisplannen nodig, wat mij betreft. Ook leer ik iedere dag nieuwe dingen. Héérlijk, zaken bespreken, discussie met mijn mensen. Er is altijd een stimulans. Ik heb heel lang in internationale sales gewerkt, maar dit past nóg veel beter bij mij. Een supermerk, topteam en spannende markt. Ik wil van deze baan genieten, want dat is het echt voor mij: genieten. Er is niets wat ik nu liever zou doen dan dit.
“Natuurlijk ben ik ambitieus, dat is gewoon zo. Maar voorlopig zit ik echt op mijn plek. Ik kan ook echt géén reden verzinnen waarom ik zou stoppen met werken. Minderen zou misschien kunnen, maar helemaal stoppen zit er voor mij niet in. Dat heb ik ook met vakanties. Ik vind een lange vakantie heerlijk en ik weet me ook uitstekend een maand of wat te vermaken met allerlei zaken die niet met mijn werk te maken hebben. Maar, uiteindelijk heb ik aan de horizon wel dat werk nodig. Ik zou er nooit voor kiezen om thuis te blijven en me op de verzorging van mijn dochter te richten, zonder dat ik een baan. Daarvoor vind ik de interactie met kinderen te beperkt. En vergeet niet, de energie die ik van mijn baan krijg, neem ik uiteindelijk ook mee naar huis naar mijn gezin.”
Gijsbrecht Bol – Zeven dagen per week met mijn werk bezig
“Mijn naam is Gijsbrecht Bol. Ik ben in september vorig jaar mijn eigen kunstgalerie begonnen en ik ben verslaafd aan mijn werk.”
“Werken is voor mij innerlijke noodzaak. Ik ben een telg uit een bekende kunstschildersfamilie en ik zag het als een roeping om daar uiteindelijk iets mee te doen. Ik heb nu mijn eigen zaak, maar daarvoor heb ik tien jaar in het bedrijfsleven gewerkt. Ik was gestopt met mijn studie, waarna ik op mijn 19de begon bij KPN. De laatste zes jaar werkte ik voor Nike als accountmanager. Dat was gewoon gáán, verkopen. Het is goed dat ik dat heb meegemaakt, maar ik ben blij dat ik nu eigen baas ben. Ik wilde zelf mijn leven inrichten en niet meer afhankelijk zijn van anderen. Mijn vader en grootvader waren dat ook. Zij zagen het als een noodzaak om de wereld om ons heen te verbeelden naar de schilderkunst. Zij zijn schilders in de traditie van bijvoorbeeld Cézanne en Van Gogh. Mensen die móeten schilderen omdat het om een innerlijke noodzaak gaat en niet om de roem van de wereld te willen ontvangen.
“Ik dacht dat ik bij Nike hard moest werken, maar als zelfstandig ondernemer werk ik zo nóg harder. Ik ben zeven dagen per week met mijn werk bezig. Verkopen is een kunst, ik vind het zaak om persoonlijk bij mensen over de vloer te komen. Als startend ondernemer heb je het geweldig druk. Ik ben in mijn eentje verkoopmanager, marketingmanager en hoofd pr. Gemiddeld maak ik 60 tot 70 uur per week, waarvan ik de helft daadwerkelijk in de galerie doorbreng. De andere helft ben ik op zoek naar nieuwe kunstschilders en natuurlijk de administratieve taken die erbij horen. Dit vreet tijd, in de weekeinden blijf je ook zoeken naar nieuw talent of andere ideeën. Ook de gesprekken met mijn partner, vrienden en familie gaan nergens anders meer over. Kunst is ook niet zomaar een product, je moet er constant mee bezig zijn.
“Waar ik het meest verslaafd aan ben is het praten over kunst. Dat ik inhoudelijk in kan gaan op het werk van een bepaalde schilder of kunstenaar. De dialoog met de kunstenaars zelf en het publiek. Daar raak ik nooit over uitgepraat. Ook zie ik mijn werk nu alsof ik het hoogste goed najaag. Ik blijf steeds weer nieuwe dingen ontdekken. Verder heb ik de ambitie om het publiek wakker te schudden. Ik wil een statement maken tegen conceptuele kunst en het vermoeiende modernisme van de laatste tijd. Ook heb ik iets tegen het establishment, de dictatuur in de kunstwereld. Dat kleine groepje dat zogenaamd bepaalt wat kunst is en wat niet. Ik wil met mijn kunst die onzekerheid over smaak in de kunst afschudden. Ik wil voorzien in de individuele schoonheidsbeleving van mensen.
“Over vijf jaar maak ik een optelsom, als die positief uitvalt, dan wil ik graag een galerie in Antwerpen openen. Mijn vrouw Eline denkt net als ik. Zij heeft nu nog een vaste baan, maar ik hoop op een dag te kunnen zeggen dat zij fulltime in onze zaak meedraait.”
Ben Kerkhof – Iedere dag een shot nodig
“Mijn naam is Ben Kerkhof. Ik ben ceo van Vergelijk.nl en ik ben verslaafd aan mijn werk.”
“Ik ben verslaafd aan mijn werk, maar ik ben geen workaholic. Die scheiding wil ik wel even aanbrengen. Workaholics zijn mensen die zichzelf niet in de hand hebben. Ik heb gewoon een behoefte om te presteren die ik bevredig met mijn werk.
“Dat kwam heel duidelijk naar voren toen ik tijdens een reorganisatie een talentenboekje had gelezen. Daaruit bleek dat ik een ‘achiever’ ben en dat dit een van mijn belangrijkste talenten is. Dat betekent dat ik eigenlijk iedere ochtend opsta met een soort ontevreden gevoel. Die onvrede moet ik elke dag opnieuw stillen door iets te bereiken. Ik móet iedere dag presteren. Het is als een soort ‘shot’ dat ik nodig heb. Het gekke is: ik word ook nooit moe, voordat ik het doel van die dag heb gehaald.
“Ik woon in Finland met mijn vrouw Mirja en drie kinderen. Onze jongste zoon is net twee weken oud. Hij heeft nog geen naam, omdat het in Finland gebruikelijk is om pas bij de doop het kind een naam te geven. Ik werk om de week in Nederland en Finland. Als ik in Nederland ben, dan werk ik minimaal 70 uur per week. Ik begin om een uur of zeven ’s ochtends en ga door tot ik klaar ben. Vaak moet ik ook ’s avonds dineren met mensen of heb ik andere verplichtingen. In Finland doe ik het wat rustiger aan. Ik begin om acht uur ’s ochtends en stop om vier uur ’s middags, zodat ik mijn kinderen naar school kan brengen en weer op kan halen. Dat is mijn taak die week.
“Ik vraag me wel eens af of ik het aan mezelf kan verkopen dat ik zo veel werk. Dat het allemaal wel meevalt en onschuldig is. Ik ben daar wel eens onzeker over. Maar met een duidelijke geografische scheidslijn tussen mijn huis in Finland en mijn werk in Nederland weet mezelf wel in de hand te houden. Mirja, mijn vrouw, vind het ook geen verslaving, al zou ze wel zeggen dat werk erg belangrijk voor me is. En daar heeft ze gelijk in. Ik moet iets om handen hebben en onderdeel van een team zijn. Ik heb die mensen om me heen nodig.
“Ik ben altijd bereikbaar, zelfs op vakanties. Bel me alsjeblieft, ik wil alles weten. Voor mij is dat een vanzelfsprekendheid. Ik vind het de normaalste zaak van de wereld om bereikbaar te zijn voor vragen of problemen. Ik verwacht diezelfde passie ook van mijn medewerkers, maar die bezieling zie ik gelukkig heel duidelijk. En daar ben ik ook weer verslaafd aan. Het is een groep waar je echt voor wilt staan. Verder is de dynamiek van dit bedrijf enorm. In de omgeving waarin wij werken zijn er nog geen gebaande paden. We moeten alles zelf uitvinden, zelf onze route bepalen. Dat geeft zo’n geweldige kick! Ik geniet er echt van dat dít mijn bedrijf is.”
“Tja, ik ben hoe ik ben. Ik ben me bewust van de negatieve kanten van mijn persoonlijkheid. Ik geniet maar van weinig buiten mijn werk en mijn gezin. Maar, daar ligt mijn prioriteit nu ook niet. Ik ben een bedrijf aan het opbouwen en dat vind ik heerlijk. Tegelijkertijd is dat de vloek die op mij rust. Ik zal altijd op zoek blijven naar die uitdaging. Dat weet ik van mezelf. Maar ja, als ik dat echt heel erg had gevonden, dan had ik er wel wat aan gedaan, toch?
“Ik ben rigoureus. Ik wil de juiste man op de juiste plaats hebben in mijn bedrijf. Dat geldt ook voor mijzelf. Ook mijn positie staat, indien nodig, ter discussie. Ik moet blijven kijken of ik nog wel voldoende toevoeg. Als dat niet meer zo is, dan moet ik iets anders gaan doen. Ik vind dat geen groot offer. Je bedrijf, je team wordt daar beter van. En uiteindelijk zou ik zelf ook niet gelukkig zijn als ik niet meer op de juiste plek zit. Ik wil daar heel zuiver in zijn.”
Edwin van den Berk – Verslaafd, maar ook ambitieus
“Mijn naam is Edwin van den Berk. Ik ben senior manager world wide account support bij ASML en ik ben verslaafd aan mijn werk.”
“Tenminste, dat vinden mijn collega’s. Zelf vind ik het nogal negatief klinken. Een verslaving is meestal slecht voor je en ik zie mijn werk juist als iets heel leuks. Ik heb de leukste baan bij ASML, hij is zó gevarieerd. Mijn afdeling heeft in veel gevallen direct contact met onze klanten over de hele wereld, maar we vervullen ook een spilfunctie voor de verkoopafdeling. Ik word als werkverslaafd betiteld omdat ik veel uren maak en altijd bereikbaar ben. Ook op vakantie. Ik zeg altijd maar zo: als je 22 uur per dag vakantie hebt, is dat meer dan genoeg. Het draagt voor mij bij aan mijn vakantiegevoel dat ik mijn werk een beetje bijhoud en niet, als ik weer thuis kom, tegen een berg werk aan zit te kijken.
“Een normale werkweek beslaat voor mij ongeveer 70 uur, waarvan zo’n 50 tot 60 uur op de zaak. ’s Ochtends handel ik thuis telefoontjes af en ’s avonds werk ik vaak nog wat e-mails weg, of nog wat telefoontjes. Dat heeft te maken met mijn klanten, die zitten van het meest oostelijke deel van Japan tot aan de westkust van Amerika. De tijdsverschillen zorgen ervoor dat ik flexibel en bereikbaar moet zijn. Ik kan best de hele week maar vier of vijf uur per nacht slapen. Ik slaap dan in het weekend wel wat bij hoor. Dit is een ritme waar ik me comfortabel bij voel. Mijn baas zegt wel regelmatig dat ik beter om mijzelf moet denken, maar ik voel me hier zo goed bij. Ik denk dat ik het van huis uit in me heb. Mijn ouders zijn ook altijd in de weer en actief bezig. Ik kan niet anders.
“Mijn vrouw Mechteld werkt ook bij ASML, als executive assistent. Zij kan haar activiteiten beter scheiden. Zij vindt dat ik verslaafd ben of in ieder geval ambitieus. En dat ben ik ook. Ik ben zelfs zéér ambitieus. Als ik morgen niet meer voor mijn geld zou hoeven te werken, dan nog zou het niet in me opkomen om te stoppen. Betrokken zijn past bij de cultuur van ASML. We zijn trots op wat we hier in Velthoven maken. Er heeft zelfs een tijdje een camper op de parkeerplaats gestaan. Die bleek te zijn van iemand die een product aan het testen was en zo dicht mogelijk bij dat proces wilde blijven.
“Naast mijn baan heb ik ook nog eens een zeer tijdrovende hobby. Ik ben namelijk internationaal honkbalscheidsrechter. Daar ben ik tijdens het honkbalseizoen, van maart tot en met oktober, ongeveer 20 tot 25 uur per week aan kwijt. En dan komen de buitenlandse toernooien er nog eens bij. Maar ja, als je dit graag wilt en je wilt iets bereiken in je sport, dan móet je ook daar veel tijd in steken.
“Ik zit nu een jaar in deze functie, maar ik werk al sinds 1997 bij ASML. Ik heb inmiddels vijf verschillende functies vervuld. ASML is een bedrijf waar je je eigen kansen kunt creëren en ook echt vertrouwen krijgt. In 2003 had ik precies deze functie als langetermijndoel opgeschreven en nu zit heb ik ’m. Er staat nog geen nieuwe functie op mijn verlanglijstje, ik wil me eerst breder ontwikkelen. Daarna kijk ik wel weer verder. Maar, ik weet zeker dat ik het niet meer zou willen missen om een groep mensen om me heen te hebben die ik mag motiveren en begeleiden.”
