Geen producten in de winkelwagen.
Het is een beetje een tragisch verhaal geworden. Ruim een jaar geleden vroeg MT aan de toenmalige chief operating officer van fusiebeurs Euronext, George Möller, of hij in 2004 – zoals impliciet was afgesproken – ceo zou worden. Zijn antwoord: “Ik ga daar absoluut voor. Ik wil hier werken tot mijn 65ste.” Nu, nog geen jaar verder, is hij op zoek naar een nieuwe baan. Niet op zijn 65e, maar op zijn 56e. De ironie van het lot, zullen we maar zeggen.
Niet dat we medelijden moeten hebben met Möller, die onlangs hoorde dat hij een vertrekpremie van anderhalf miljoen euro mag bijschrijven, maar toch. Möller heeft zich de afgelopen jaren gekweten van een nogal ondankbare taak: de Amsterdamse beurs binnenloodsen in het grotere geheel dat Euronext heet. Het was Möller zelf die in 1999 de keuze maakte om in de fusie met de beurzen van Parijs en Brussel te stappen. Gezien de heersende dynamiek van dat moment was dat een logische keuze, waar niet al te veel oppositie tegen bestond. Opgeslokt worden door een gigant als de London Stock Exchange of de beurs van Frankfurt, of zelfstandig doorgaan en gemarginaliseerd worden tussen de grote jongens; geen van de andere opties bood een werkbaar alternatief. Möller deed wat gedaan moest worden, rigoureus. En het werd hem niet in dank afgenomen. De Fransen duwden hun handelssysteem door, hij voerde het hier in en kreeg iedereen over zich heen. De hoekmansbedrijven, de small cap- fondsen, de handelaren (die achter een beeldscherm moesten gaan zitten), de beleggers, allemaal klaagden ze over technische problemen, de verslechterde positie voor de kleinere fondsen, het afnemen van de werkgelegenheid op en rond de beurs, de alsmaar te hoge tarieven voor clearing & settlement en naarmate de tijd vorderde: over het feit dat hij de Amsterdamse zaak aan een Europees experiment had verkwanseld. MT vroeg hem vorig jaar of hij zich miskend voelde. Maar Möller wilde daar niet van weten: “Dat zijn uw woorden.” Volgens het in 2000 opgestelde gentlemen’s agreement zou de Franse ceo Jean-François Théodore in 2004 aftreden, om plaats te maken voor een Nederlander. Maar toen het zover was, bleef Théodore – Fransman tenslotte – doodleuk zitten. En aangezien president-commissaris Michiel Hessels onder de commissarissen geen meerderheid voor Möller wist te vinden, bleef de laatste niets anders over dan de eer aan zichzelf te houden. Gesneuveld tussen een ontevreden Amsterdamse achterban en een onbetrouwbare Franse partner. Het kan haast niet anders dan dat hij zich miskend voelt. Maar we vragen het hem maar niet. Tien tegen één dat het antwoord ook nu luidt: “Dat zijn uw woorden.”
