Geen producten in je winkelwagen.
Als nakomertje leerde René van der Bruggen knokken. Nu zijn loopbaan als Imtech-ceo ten einde loopt lijkt hij meer op zijn vader.
Het leven was overzichtelijk toen René van der Bruggen opgroeide: de moestuin lag achter het ouderlijk huis in Mill, in de kelder stonden weckpotten vol groente en fruit en naast de linnenkast hingen de worsten te drogen. Maar als de avond viel, en het avondmaal dampte, ontaardde de gemoedelijkheid. Van der Bruggen: “Het was altijd heibel.”
Aan een lange houten tafel zat vader, met moeder ter linker- en opa ter rechterzijde. Daarna kwamen de tien kinderen in volgorde van geboorte; René aan het eind. Vader sneed een stuk vlees af en passeerde de schaal naar moeder, vervolgens naar opa en daarna naar alle zussen en broers. Van der Bruggen: “Ik zag de voorraad met de minuut slinken. En als de schaal dan eindelijk bij mij aankwam, was al het vlees meestal op!” De Imtech-ceo wordt nog steeds geagiteerd als hij er over vertelt. “Ja, lach er maar om. Een warm gezin noemden ze ons, met zijn dertienen. Maar als het op het vlees aankwam, ho maar!”
Knokker
De kleine René, die in 1947 in Mill werd geboren, werd er wel een knokker van. Vader, toen 47 jaar oud, was als directeur van de school voor Uitgebreid Lager Onderwijs (ulo) een notabele in het dorp, en het gezin had aan zijn functie het huis te danken – een soort pastorie bij het naast de kerk gelegen schoolgebouw.
Voor vader was de vorming van zijn kinderen van het grootste belang, althans, dat gold vooral zijn drie zonen. René was dan ook, net als zijn broers, voorbestemd voor het gymnasium.
Het bleek echter geen goede match. Het Canisius in Nijmegen, de stad waarvoor vader omwille van zijn zoons zijn baan en woning in Mill verruilde, legde de jonge René liefst tien vakken op. Maar school “interesseerde me niets”, zegt hij nu.
NATURE NURTURE
Welke invloeden 'vormen' de topman of -vrouw? Management Team en The Executive Network onderzoeken in een reeks interviews samen de aloude vraag naar nurture en nature van onze ceo's en de invloed daarvan op hun carrière.
Echte hartstocht kende René voor voetbal, als linkshalf bij de A-junioren van NEC. Zijn vader verbood hem echter te trainen, bang als hij was voor slechte studieresultaten. En dus trainde hij clandestien: “Hoe vaak ik niet ’s avonds uit het raam klom, terwijl vader dacht dat ik studeerde…”
Kastijding
Behalve een vleesgevecht werd elke maaltijd in huize Van der Bruggen ook “een soort gemeenschappelijke kastijding. Tijdens het eten kregen we allemaal op onze donder voor wat we die dag hadden uitgevreten.” Moeder gaf met een houten kledinghaak al naargelang de ernst der overtreding een vijf-, tien- of vijftiental ‘lellen’ op het achterwerk. Maar dan was het ook over, aldus Van der Bruggen. “Met moeder had ik geen problemen.” Bij vader was dat anders, die kon langer teleurgesteld zijn. “Dan zei hij dagenlang niets tegen me. Dat zat me nooit lekker.”
Het knokken dat hij van thuis meekreeg, kwam hem later vaak van pas. Zoals die keer bij zijn eerste werkgever Bredero, dat toen net het Utrechtse Vredenburg had geïsoleerd en met claims vanwege lekkage te maken kreeg. Koortsachtig zochten de ingenieurs naar een lek, maar al hun inspanningen waren tevergeefs. En toen verscheen Van der Bruggen. Net 30 jaar, zijn dr.ir. titel net op zak, zei hij: “Dat lekwater van jullie, dat is niets anders dan condens.”
De enkele beglazing werd dubbel, de claims ingetrokken, Van der Bruggen gepromoveerd tot bestuursadviseur. Geen ontwerp ging meer buiten hem om. “Mijn reputatie kon niet meer stuk. Thuis stelde ik niet veel voor, hier was ik ineens het geleerde mannetje naar wie iedereen luisterde.”
Bij InternatioMüller, waar hij nadien sectordirecteur Werktuigbouw werd, greep hij begin jaren 90 zijn kans: hij integreerde er alle installatiedochters en legde zo de basis voor het huidige Imtech. In 2002 werd hij ceo bij dat ‘nieuwe’ bedrijf. Met de zak geld, die resteerde na het afstoten van de farma- en chemiedochters, pleegde hij sindsdien 82 acquisities: omgerekend elke anderhalve maand één deal.
Driftbuien
Inmiddels stelt Van der Bruggen een ander mens te zijn. Driftbuien heeft hij niet meer, knokken hoeft niet meer, voetballen wil hij niet meer. Hij zegt het niet met zoveel woorden, maar hij lijkt als ceo wel degelijk op zijn vader. Zoals zijn ouders tien kinderen voedden, zo waakt hij nu over een tienhoofdige Executive Council. En zo teruggetrokken als vader thuis, zo stelt Van der Bruggen jr. ook te zijn tijdens managementvergaderingen. Zijn trots uit hij niet, en als man die al een kwart eeuw zijn bedrijf vormgeeft, is zijn gezag in Gouda onaangetast. Net als ooit dat van de ulo-directeur in Mill…
Vraag en antwoord
Wat heeft u geleerd van het opgroeien in zo’n groot gezin?
“Ik heb geleerd te geven en te nemen. Als je met zijn tweeën opgroeit, krijg je veel vaker gelijk dan als je met zijn tienen bent. Ik moest wel voor mezelf zorgen.”
Bent u als kind te kort gekomen?
“Nee. Niks!”
Maar wel leren knokken?
“In de winter vochten mijn zussen om het hardst over wiens bed ik moest warmen. Ik moest altijd om 8 uur naar bed, zij pas om 10 uur. Dan moest ik in het bed van mijn zus, zodat het lekker warm werd. En om 10 uur werd ik bruut in mijn eigen koude bed gegooid! Zo ging dat.”
Waarin uitte u uw drift?
“Ik zal je een voorbeeld geven. Mijn broer was veel slimmer dan ik. Als hij ruzie had op het schoolplein, kwam ik erbij en sloeg ik er gelijk op los. Dat hij twee klassen hoger zat, interesseerde mij helemaal niks. Ik was altijd een klein driftkopje.”
Bent u nog steeds een driftig man?
“Totaal niet! Ik weet niet waar mijn driftbuien vandaan kwamen. En ik weet ook echt niet waarom ze nu zijn verdwenen. Maar ik heb ze al zeker 20 jaar niet meer. Ik ben een andere man geworden.”
Hadden uw ouders ook driftbuien?
“Mijn moeder wel. En opa ook. Die waren veel opvliegender dan vader. Mijn moeder was gewoon een verschrikkelijk sterk mens, joh! Mijn vader was eigenlijk een beetje een softie. Als ik slechte cijfers haalde, ging hij gewoon niet naar de ouderavond. Dan leed hij gezichtsverlies. Dan ging mijn moeder er alleen heen. Zij was de patriarch in huis. Ik vind het knap hoe ze dat deed. Want dat is toch een hoop sores, hoor, tien kinderen opvoeden.”
Leerde u iets van uw aanvaringen met vader over voetbal?
“Niet echt. Ik vond het gewoon onrechtvaardig dat ik niet mocht voetballen. Ik kon goed sporten, echt goed voetballen! En dat mocht niet van hem.”
Heeft u hierover onderhandeld?
“Onmogelijk! Zeker toen ik in de vijfde klas bleef zitten. Toen was het helemaal niet meer mogelijk om te voetballen.”
Uw vader uitte zijn emoties in teleurstelling. Hoe ging u daarmee om?
“Ik ging hem ook mijden. Het voordeel van een groot gezin is dat je je wel een beetje kunt verbergen. Ik stond niet altijd in de schijnwerpers. Sterker nog, ik stond altijd helemaal achteraan. Na een paar weken ontdooide hij weer. En tot die tijd kon ik daar slecht mee omgaan.”
Uitgelicht:
Dit artikel komt uit MT magazine
U kreeg op uw dertigste een functie als directieadviseur. Hoe viel dat bij de directeuren die u namens de raad van bestuur moest adviseren?
“Dat leverde aanvankelijk gevechten op. Ik was een soort wijsneus, die zich overal mee bemoeide. Maar dat hield gauw op. Het aardige was dat al die directeuren allemaal dezelfde problemen hadden. En die problemen hielden op, precies op het moment dat ik binnenkwam.”
Kwam u daarom zo snel aan de top?
“Ja. Als ik terugkijk op mijn leven, zijn er zo’n vier of vijf momenten waar ik op een bepaald tijdstip op een bepaalde plek was, waar iets bepalends gebeurde. Zo werkt het altijd: als je ergens verstand van hebt, vragen ze je daarna voor grotere verantwoordelijkheden. En dat terwijl ik niets had geleerd over management of leiderschap. Al had ik bij Bredero natuurlijk al wel vier jaar leiding gegeven. En dat vond ik eigenlijk heel leuk.”
Bent u een andere man dan toen u 10 jaar geleden aantrad als Imtech-ceo?
“Ik denk dat ik beter met mensen kan omgaan. Mensen kan motiveren. Maar eigenlijk weet ik niet of mijn jaren als ceo bij Imtech mij veranderd hebben. Zoveel kan ik goed beschouwd helemaal niet. Wat ik wel kan, blijkbaar, is een man of tien, vijftien als een gek laten rennen. En dat die het dan nog leuk vinden ook. Maar ik heb geen flauw idee hoe ik dat doe.”
Waarin bent u echt goed?
“Ik ben alleen een goeie technicus. Maar met die techniek doe ik niets meer.”
Waar komt die bescheidenheid vandaan?
“Misschien komt dat van mijn vader. Een hoofd van een school moet toch ook mensen motiveren.”
Als we uw managementteam zouden vragen naar redenen waarom ze hier werken, zou uw naam dan vallen?
“Misschien. Maar nooit rechtstreeks. Ik denk dat ze het waarderen dat ze hier de vrijheid krijgen om te ondernemen. En de gelegenheid krijgen om iets te bouwen voor de toekomst. En dat het fijn is dat er toevallig een vent zit die ze de kans geeft. Die niet elke dag zit te zeuren om potloden en pennetjes. Ik denk dat ze me meer waarderen om wat ik niet doe, dan om wat ik wel doe.”
U probeert niet in de weg te lopen?
“Ja! Maar dat is niet zomaar. Ik wil naar boven krijgen wat daar in die groep leeft. Want als ik te snel ben en meteen laat weten wat ik wil, dan begint die groep toch een beetje aangepast gedrag te vertonen. Daarom houd ik me het liefst op de achtergrond.”
Hoe anders is dat dan vroeger aan de keukentafel?
“Totaal anders! Daar trok ik mijn mond wel open, hoor! Als het moest, haalde ik het vlees van iemand anders bord af. Dat deed ik echt!”
Bij een van uw zussen?
“Ja, met mijn zussen kon ik wel knokken. Niet bij vader, moeder of opa. En ook niet bij mijn oudste broer – die was toch wel de oogappel van mijn vader.”
Heeft u bij Imtech ook oogappels?
“Jazeker! We hebben hier een paar jonge jochies – voor mij dan, hè! En dat doet me toch wat. Tijn van Dommelen, bij ons verantwoordelijk voor ICT, is net 40 jaar oud. En Bart Bouwmeester, verantwoordelijk voor Nederland, is 44 jaar oud. Aan hen besteed ik veel tijd. En met plezier.”
Wat zou er gebeuren met Imtech als u met pensioen bent?
“Dat hangt ervan af wie de opvolger wordt. Maar zolang ik hier zit, gebeurt er niets vreemds als ik mezelf een paar dagen niet laat zien. Alles loopt gewoon door.”
Uw vader heeft de top van uw loopbaan niet meegemaakt. Als hij zou kunnen terugkijken, zou uw vader op u hebben gegokt als zijn succesvolste zoon?
“Nee, absoluut niet. Als hij moest gokken, dan op mijn oudste broer. Hij vond hem verreweg de intelligentste en misschien had hij daar ook wel gelijk in. Maar ik heb mijn vader nog nooit zo trots gezien als op de middag van mijn promotie. Hij griste de bul uit mijn handen en liet die trots als een pauw aan iedereen zien. Dat was voor hem het einde!”
René van der Bruggen
- 1947 geboren in Mill
- 1972 bouwkunde/werktuigbouwkunde, THE
- 1977 gepromoveerd, TH Eindhoven
- 1977 diverse functies Bredero Groep, ITB Installatietechniek, Bredero Energy Systems en Spirotech
- 1987 sectordirecteur Internatio-Müller
- 1993 sectordirecteur Imtech
- 1998 hoofddirecteur Internatio-Müller, divisie Techniek
- 1999 lid RvB Imtech/Internatio-Muller
- 2002 ceo en voorzitter RvB Imtech
- Commissariaten: Gamma Holding (2008-2011), Eriks Groep (2005-2009), Grontmij (2010-nu), Aalberts Industries (2011-nu)
