Existeren of excelleren?

Het schijnt zo te zijn dat hoe eerder je weet wat je niet kunt of wilt, des te eerder het succes naar je toe komt. Ik kan me voorstellen dat consultancybedrijven vol zitten met deze categorie succesvolle types.

 

De meeste organisaties gaan gebukt onder het juk der middelmatigheid. Medewerkers die helemaal niet weten waartoe zij bestaan binnen het bedrijf, laat staan dat zij zich ooit afvragen wat zij kunnen brengen. Zij komen vooral halen. En ondertussen existeren ze, dag in, jaar uit, een werkend leven lang. Het is de dood in de pot. Tot overmaat van ramp schieten de jonge honden van de consultancybedrijven graag toe om de helpende hand te bieden. De meisjes en jongens van The Firms rekenen sans problem door waar er nog gewerkt wordt. Waar er überhaupt nog geld verdiend wordt. Misschien zelfs echte winst gemaakt.

 Daarna komt de analyse en de oplossing. Onveranderlijk heeft die te maken met het outsourcen of downsizen van afdelingen die niets meer bijdragen aan het bedrijfsresultaat. Weg ermee. En dan komt het moment van de waarheid: de kwaliteit moet omhoog. Samen werken aan succes. Maar succes was toch alleen voor hen die al heel jong weten wat zij willen? Succes is toch voor hen die willen excelleren? Of zou er toch nog een stukje van de koek overblijven voor hen die existeren. Voor hen die maar één wens hebben: een bedrijfscultuur die de mogelijkheid biedt om te excelleren.

Nee, voor hen blijft er niet veel meer over dan dag in, jaar uit, een werkend leven lang te schikken in middelmatigheid.Maar er is één categorie die er wel succesvol uitkomt. Dat zijn de meisjes en jongens van de die nooit wisten wat ze wel of niet konden of wilden, maar wel stomweg cum laude en bèta afstudeerden. Zij strijken, succesvol, neer op de Zuidas.

Lilian Bakker werkt al twintig jaar in de wondere wereld van HR.