Geen producten in de winkelwagen.
In een nieuwe rubriek tekent MT levensverhalen op van 'heel gewone' managers. Deze keer: Liesbeth Mekkering, die plots met de keerzijde van het leven te maken kreeg.
'Als kind kon ik heel goed hockeyen. Ik speelde in de hoofdklasse van de selectie van het Nederlands elftal. Goals maken vond ik het mooiste wat er was. Winnen, dat wilde ik. Dat komt door mijn moeder. Ze zei altijd: ‘Denk eraan: wij meiden kunnen alles. Kan niet is dood en wil niet ligt ernaast.’ Ook het opgroeien tussen voornamelijk jongens was vormend. Als we een potje gingen voetballen, zetten mijn broers me steevast in de goal. Zo, ga daar maar staan. Voetbal is geen spel voor meiden. Dat maakt je competitief. Doorzetten, nooit opgeven. Een houding die me in mijn latere leven nog goed van pas is gekomen.
Het leven één groot feest
Na de middelbare school wist ik niet zo goed wat ik wilde. Rechten leek me wel wat. Een studie waar ik alle kanten mee uit kon. Op mijn 18de vertrok ik naar Leiden. Ik woonde in een studentenhuis met alleen maar meiden. Het leven was een groot feest. Van studeren kwam weinig terecht. Na twee jaar vond mijn vader het welletjes. Ik kon maar beter gaan werken, van studeren kwam toch niets.
In de uitzendbranche
Per toeval kwam ik in de uitzendbranche terecht. Het waren de jaren 70, de cowboytijd van de uitzendbureaus. Alles was mogelijk. Ik werkte voor Via Interim. Ik vond het leuk werk en maakte makkelijk contact met de klanten. We zaten in de medische sector. De twee directeuren-eigenaren, Erik Prins en compagnon, wilden een keten opbouwen en ik mocht dat gaan doen. Een kans die ik met beide handen aangreep. Uiteindelijk heb ik dat weten uit te bouwen tot een stuk of 15 filialen door heel Nederland.
Uitgekocht
Midden jaren 80 heb ik Interlace Executive Search Bureau opgezet, samen met Simon Dierdorp, dat vervolgens uitgeroeide tot een middelgroot, succesvol bedrijf. Maar na 13 jaar werkte het niet meer. Simon heeft me uitgekocht. Gelukkig gingen we als vrienden uit elkaar.
Genieten
Het eerste half jaar daarna heb ik bewust niet gewerkt. Rust, wilde ik en vooral: genieten. Ik haalde mijn vrachtwagenbewijs, maakte samen met mijn man Dick en onze kinderen onvergetelijke verre reizen.
Een rottijd
In 2000 startte ik samen met twee aandeelhouders Humatch, een bedrijf voor executive search en werving & selectie. Ik had zin in een uitdaging en wist waar ik goed in was: mensen met elkaar verbinden. Netwerken. Ik wilde Humatch op- en uitbouwen. Een rottijd, want amper 1,5 jaar na de start begon de recessie. Het ondernemen voelde soms als watertrappelen. Uiteindelijk lukte het toch om het hoofd boven water te houden. De zaak groeide en bloeide. Mijn leven bestond uit netwerk-events, premières en gala’s, maar bovenal: mijn team enthousiasmeren.
Maagkanker
Het leven lachte mij en mijn gezin toe. Totdat we in 2006 het vreselijke nieuws kregen dat mijn man maagkanker had. Hij was 80 jaar. Gezien zijn leeftijd besloot Dick dat hij geen maagverwijdering, chemo of bestraling wilde. In december vierden we samen met de kinderen zijn verjaardag in Barcelona. In de jazzbar van het Marriott Hotel zei Dick: ‘Liesbethje, het is mooi geweest. Ik heb een fantastisch leven achter de rug. Geen hoop en wanhoop meer. Dat wil ik jullie, maar ook mezelf niet aandoen. Ik heb een mooie leeftijd bereikt, het is goed zo. Mijn besluit staat vast.’
Donker, leeg gevoel
Op 7 mei 2007 heeft Dick ons verlaten. Het leek alsof zelfs de natuur huilde. Na een maand van droogte regende het. Na de begrafenis overviel me een donker, leeg gevoel. Ik was in diepe rouw. Dick en ik zijn 33 jaar heel gelukkig geweest samen.´
Paardrijongeluk
Tijdens die jaarwisseling van 2007 zei ik tegen de kinderen dat het nieuwe jaar mijn jaar zou worden. Maar in april 2008 kreeg ik een paardrijdongeluk. Door medisch falen in de periode erna, liep ik een incomplete hoge dwarslaesie op. Ik was vanaf mijn borst verlamd. Ook bestond er de kans dat ik aan een zuurstoftank zou moeten. Ik kon het niet geloven. Zoiets gebeurt altijd bij een ander, maar toch niet bij mij? Ik was zó boos.
In ontkenning
In eerste instantie was ik nog in ontkenning. Morgen zou ik wakker worden en dan kon ik weer lopen. Maar natuurlijk gebeurde dat niet. Toen volgde de wanhoop. In gedachten zag ik mezelf als een plant op mijn rug liggen. Elke zondag zouden mijn kinderen langskomen, omdat dat nou eenmaal zo hoort. Verschrikkelijk, dat zou niet mijn leven worden. Ik wilde dood, naar Dick toe. Maar van mijn zoon Derck mocht ik niet zo denken. Ik moest vechten. Dóórgaan met leven.
Verlamd langszij
Ik hield vol. In juni verruilde ik het ziekenhuis voor het revalidatiecentrum. Mijn dagen bestonden uit fysio- en ergotherapie, logopedie, sporten, zwemmen, en veel bezoek van dierbaren. Ik probeerde zo goed en zo kwaad als het ging contact met mijn zaak te onderhouden. De economische crisis barstte los, klanten trokken hun opdrachten in. En ik lag letterlijk en figuurlijk verlamd langszij. Humatch ging failliet.
Dochter/verpleegster
18 december 2008 mocht ik eindelijk weer naar huis. Het was ongelooflijk fijn om weer in mijn eigen vertrouwde omgeving te wonen. Al leerde ik als invalide persoon mijn huis op een heel nieuwe manier kennen. Mijn dochter Elize wierp zich op als mijn verpleegster.
Zin om te werken
Toen na een lange, barre winter het voorjaar aanbrak kreeg ik langzaam maar zeker weer zin om te werken. Ik ging 1 dag per week op therapeutische basis aan de slag bij Stanton Chase, als headhunter. Het was pittig, maar ook heerlijk om mijn oude vak weer te kunnen uitoefenen. Ik kon het zes uur aan een bureau volhouden, daarna was ik kapot. Mijn bovenlijf was nog erg zwak, dus rechtop zitten was al een beproeving. Zakelijk leverde het me weinig op, maar voor mijn revalidatie en eigenwaarde was het onbetaalbaar. Het betekende letterlijk en figuurlijk weer een stap in de richting van de normale maatschappij.
Payrollbedrijf
De afgelopen vijf jaar zijn voorbij gevlogen. Ik heb verschillende projecten gedaan. Zo ben ik een tijdje directieadviseur geweest bij het payrollbedrijf We Pay People en inmiddels ben ik ook weer actief bij Interlace, het bedrijf van mijn voormalige zakenpartner Simon, die helaas is overleden. Het is goed om te merken dat de junioren iets van mij kunnen leren en het doet mijn eigenwaarde goed.
Liesbeth Mekkering in 2015
Geen begrenzingen
In de toekomst ga ik misschien lezingen geven. Ik hoop anderen te inspireren met mijn verhaal. De een overkomt dit, de ander dat. De vraag is: hoe ga je ermee om? Ik probeer er zo veel mogelijk uit te halen. Wil niet denken in begrenzingen.
Die krukken
Na het ongeluk moest ik mezelf hervinden. Ooit was ik een succesvolle zakenvrouw, ik was sportief. Na mijn val vroeg ik me af: wie is Liesbeth eigenlijk? Wat blijft er nog van mij over zonder, bijvoorbeeld, een functietitel? Inmiddels durf ik vol overtuiging te zeggen: ik ben gewoon Liesbeth. Ik hoef me niet meer te bewijzen. Lopen gaat misschien wat moeilijk, maar die krukken horen nu gewoon bij mij. Ik kom er wel.
Dit verhaal heeft Liesbeth Mekkering in eerste instantie verteld aan Story Terrace, een bedrijf dat klanten helpt om samen met een professionele schrijver persoonlijke verhalen vast te leggen in professioneel vormgegeven boeken. Het verhaal van Mekkering heeft op die manier geresulteerd in het boek 'Terug in het zadel'.
