Winkelmand

Geen producten in de winkelwagen.

Hello-premie

Werknemers doen er goed aan het voorbeeld van hun managers en bestuurders te volgen en hun huid duur te blijven verkopen. Alle fraaie praatjes van rentenierende ict-goeroes over people, profit en poffertjes ten spijt, uiteindelijk draait het om de knip.

Zelfs die oude socialist van een Jo Ritzen, nu voorzitter van de Universiteit van Maastricht, weet inmiddels dat zijn idealen de diepgang van een stuiver hebben. De goede man komt van de Wereldbank en heeft een ‘hello-premie’ van zo’n drie ton weten te scoren voor zijn pensioen. Kijk, daar spiegel ik me aan, al vind ik het bedrag te laag.
Toch draait het niet helemaal om de knip. De wereld zit nog veel platter in elkaar. Laat me het uitleggen. Van onze geluksprofessoren, zoals Ruut Veenhoven in Rotterdam, weten we dat je geluk en zaligheid toeneemt met elke cent die je verdient maar alleen tot zo’n 15.000 euro. Elke sou daarboven zet geen zoden meer aan de dijk. Fantastisch zou je zeggen: de mens heeft een natuurlijke grens en nu kunnen we het optiegraaien, de gouden handdrukken en het toetredingsgrabbelen de kop indrukken.

Maar zo simpel is het niet, want ook de Hoofdwet van de Armzalige Vergelijking geldt: een manager is gelukkiger naarmate hij beter boert dan zijn collega’s en lijdt als hij minder graait. Al die risicokapitalisten uit IJsland, al die prachtig geklede mannen in hun mooie glazen kantoren, gehoorzamen aan deze natuurwet: hoe doe ik het in het old-boys-network? Hun eigenwaarde hangt af van dit scorelijstje.
Dit moeten werknemers dus doen: de Hoofdwet volgen. Zich verzetten tegen Wientjes’ ontslagplannen en hello-premies bedingen. Wedden dat ze gelukkiger worden!

Joep Schrijvers is auteur van ‘Hoe word ik een rat' en andere kritische boeken over management, mens en maatschappij.

[email protected]