Geen producten in de winkelwagen.
De meest begenadigde hypekoning is terug. Ondernemers die zichzelf naar de top willen hypen, moeten bij Kim Dotcom in de leer.
Als hypewatcher kan ik niet anders dan straalverliefd zijn op Kim Dotcom. Hij is de 150 kg zware, rebelse, leugenachtige, kleurrijke belichaming van de Uberhype.
Stel, je hebt geld nodig. Veel geld. Je hebt het nodig omdat, nou ja, je houdt nu eenmaal van snelle auto’s, grote huizen en veel aandacht voor je zwaargebouwde persoon. Daarnaast lopen er nogal wat rechtszaken die je een miljoen of wat per jaar kosten aan advocaatskosten. You need cash and you need it fast. Wat doe je dan?
Kim Dotcom weet raad. Afgelopen zondag lanceerde hij een nieuw bedrijf: Mega, een cloudservice waar je gratis je digitale bestanden kwijt kunt. Niet zomaar een lancering, natuurlijk: er waren dansers en fotomodellen en de kogelronde verschijning van Kim Dotcom verscheen op een mega-groot beeldscherm. De datum was slim gekozen: 20 januari is precies één jaar nadat Kims vorige bedrijf (Megaupload) was gesloten na een gecoördineerde politieactie in Nieuw Zeeland, Hongkong en de VS, die wereldnieuws was. Journalisten konden er dus niet omheen om het nieuwe bedrijf te linken aan het mediacircus rondom het vorige.
Het resultaat was ernaar: 600.000 gebruikers in één dag, volgens onbevestigde berichten. Dat laatste is overigens niet ongebruikelijk; bijna alles wat met deze koning van de buzz te maken heeft, is onbevestigd. Toch leeft de geboren Duitser in het duurste huis van Nieuw Zeeland en heeft hij een wagenpark (waaronder een stuk of 4 dure Mercedessen en een Rolls-Royce Phantom) waar menige lezer van deze blog jaloers op zou zijn. Net als op 600.000 klanten in één dag, trouwens.
Wat maakt hem tot zo’n briljante hypewizard? Hier zijn de lessen van Kim.
Les 1: trek de aandacht
Kim Dotcom heet oorspronkelijk Kim Schmitz en is komt uit het prozaïsche Duitse stadje Kiel, niks bijzonders. Op 18-jarige leeftijd was hij niet meer dan een middelmatige hacker (aldus Wired), toen het geluk zijn kant op kwam: hij werd geïnterviewd voor een Duitse krant over het (toen nieuwe) fenomeen hacken. Schmitz verzon een mooi verhaal over een internationaal hackersnetwerk dat hij leidde, en verklaarde de computers van honderden Amerikaanse bedrijven te hebben gehackt. Het was 1992 en de argeloze journalisten wisten van niks; ze schreven alles op. In een klap was Schmitz een hackersberoemdheid. Zijn star was born.
Les 2: it’s all about showbusiness
Hoe kun je je faam als hacker uitmelken? Door een beveiligingsbedrijf op te zetten. Schmitz vergaarde zijn eerste kapitaal met het bedrijfje Data Protect (en daarnaast met schimmige zaken zoals de handel in gestolen telefoonkaartnummers). Maar belangrijker: hij zorgde dat hij onophoudelijk onderwerp van gesprek was.
Schmitz verklaarde dat hij de computer van Citibank had gehackt en 20 miljoen dollar naar Greenpeace had overgemaakt (Citibank sprak alles tegen en Greenpeace heeft nooit wat ontvangen). Schmitz lanceerde een innovatieve autocomputer (die hopeloos flopte). Schmitz startte na 11 september 2001 de actiegroep YIHAT: Young Intelligent Hackers Against Terrorism (een groep waarvan hij zo’n beetje het enige lid was). Zelfs het feit dat hij werd gearresteerd voor de gestolen telefoonkaarten en voor handel met voorkennis (hij kreeg een voorwaardelijke straf), pimpte zijn profiel als handige internetrebel.
Al in 1999 werd Schmitz betrapt op een vliegveld waar hij zich liet fotograferen bij een aantal privévliegtuigen, waarbij de suggestie werd gewekt dat hij de eigenaar was. Wat het ook was; Schmitz was nooit ver uit de buurt van de voorpagina’s
Les 3: hou je rookgordijn bij de hand
Schmitz wist het beveiligingsbedrijf te verkopen en rond 2005 zag hij kans om écht geld te verdienen met de cloudservice Megaupload. Maar tevens zag hij in dat de leeggelopen luchtballonnetjes uit zijn verleden (en de veroordelingen) hem daarbij niet zouden helpen. Zijn reputatie was dubieus geworden.
Een slimme hype-artiest weet wanneer hij zichzelf moet onthypen. Hij veranderde zijn naam in Kim Dotcom, gebruikte zijn dubbele nationaliteit (zijn moeder is Finse) om een nieuwe identiteit op te bouwen en verdween van de radar. Megaupload werd vanuit Hongkong gelanceerd. Pas in 2007 werd bekend dat Schmitz bij Megaupload betrokken was.
Les 4: antropocorporatisme
Dat is een nieuw woord met 8 lettergrepen. Het betekent dat het imago van het bedrijf en zijn oprichter/ceo samenvallen, zoals lange tijd het imago van Apple en Steve Jobs samenvielen maar bijvoorbeeld dat van Frans van Houten en Philips niet. Maar dat van Richard Branson en Virgin, Ryanair en Michael O'Leary en Wim van der Leegte en VDL Groep wél. De topman IS het bedrijf, in ieder geval voor de buitenwacht. Mits goed gebruikt, is antropocorporatisme een krachtig marketingmiddel.
Schmitz/Dotcom gebruikte het na 2007 goed. Hij hield er een jetsetleven op na, met dure feesten, drank en vrouwen. Hij spendeerde een miljoen aan een bezoek aan de Grand Prix van Monaco waar hij een peperdure boot charterde, en feestjes gaf ter ere van Prins Rainier. In de aanloop naar zijn aanvraag voor staatsburgerschap in Nieuw Zeeland (min of meer op de vlucht vanuit Hongkong, waar hij vervolgd werd) besteedde hij ongeveer 400.000 euro aan een vuurwerkfeest in Auckland. Intussen profiteerde zijn onderneming van de voortdurende stroom aandacht voor Dotcom/Megaupload en groeide gestaag door tot een bedrijf met 180 miljoen gebruikers. Volgens onbevestigde berichten, dat dan weer wel.
Les 5: wees een twitterdarling
Met zijn strapatsen en feesten bleef Dotcom voor de media een ‘cool’ imago houden. Wat dat betreft werd zijn kostje gekocht toen de Nieuw Zeelandse politie compleet met helicopters het enorme huis van Dotcom binnenviel en Megaupload stillegde, op verzoek van de FBI. De Amerikanen beschuldigden het bedrijf van copyrightpiraterij, omdat klanten filmpjes en muziek op de servers van Megaupload hadden gezet.
Dotcom zat enkele maanden in voorarrest en mag, nu hij op borgtocht vrij is, het land niet uit. Sindsdien is hij uitgegroeid tot een internetheld die door twitteraars wordt gezien als verdediger van het vrije web – wat Dotcom perfect uitkomt in zijn PR-oorlog met de VS. Twitteraars zijn een vocaal sterke groep medestanders. Dotcom stelt dat hij door de VS wordt gebruikt om een voorbeeld te stellen, waarmee hij een punt heeft (staat op YouTube of Dropbox geen content waar copyright op rust? Waarom worden zij niet aangepakt?).
Toen Dotcom kort na zijn vrijlating uit de Nieuwzeelandse gevangenis vader werd van een tweeling, verzocht hij het ziekenhuispersoneel om de placenta naar de FBI op te sturen “zodat ze kunnen verifiëren dat het geen piraten-DNA is."
Les 6: neem risico
De stevige rechtszaak, die nog lang niet voorbij is, heeft Dotcom niet afgeschrikt. Zijn nieuwe bedrijf Mega doet vrijwel hetzelfde als Megaupload. Hij loopt dus alleen maar méér risico. Maar Kim Dotcom kan moeilijk anders: een andere manier om geld te verdienen heeft hij niet. En de exorbitante levensstijl en de batterij Lees ook op Sprout.nl
Het megalomane zelfbeeld van Kim Dotcomadvocaten die hij moet inhuren, moeten nu eenmaal worden gefinancierd.
Het hypeverhaal van Dotcom kan twee kanten op: als de overwinnaar die er nu eigenlijk écht een privévliegtuig op na kan houden, of als een verliezende vrije-internetheld achter de tralies. In ieder geval (zal Dotcom zeggen) een stuk opwindender dan de meeste levens van jongens uit Kiel in Sleeswijk-Holstein, Noord-Duitsland.
Het loon van de hype.
