Geen producten in de winkelwagen.
Er waren tijden dat de EU nog niet synoniem stond voor ‘schuldencrisis’. In die tijd ging het in Europa nog vaak over de bescherming van eigen tradities.
Fetakaas moest daadwerkelijk uit Griekenland komen, parmezaanse kaas uit de buurt van Parma en champagne mocht alleen die naam dragen als de druiven uit de Franse streek met dezelfde naam kwamen.
Griekenland heeft inmiddels wel andere zaken aan zijn hoofd en ook Frankrijk is minder zuiver in de leer geworden. Dat blijkt in elk geval een bijverschijnsel van de opkomst van de zogeheten trackers, beleggingsproducten die (van oorsprong) een beursindex volgen door in aandelen van die index te beleggen. Inmiddels is van echte aandelenaankoop geen sprake meer. De nieuwere generatie trackers imiteert de prestaties van een index via complexe swap-transacties. Dat betekent dat de belegger goed moet opletten met wie hij zaken doet – een op het oog fraai gespreide trackerportefeuille kan een hoog concentratierisico kennen op één tegenpartij, de uitgevende bank. Sinds Lehman Brothers weten we hoe groot dat probleem kan zijn.
Maar ook het risico op platte volksverlakkerij is nadrukkelijk aanwezig. Neem de tracker die bekendstaat als Amundi ETF MSCI Netherlands. Duidelijk te herkennen in die naam is de naam van de vermogensbeheerder die dit fonds ontwikkeld heeft, het Franse Amundi. Daarnaast lijkt het zonneklaar dat dit beleggingsfonds zijn centen (virtueel) steekt in vooral Nederlandse aandelen. Beleggers die de moeite nemen de officiële documenten over het beleggingsfonds door te nemen, weten wel beter.
Van de ongeveer 9 miljoen euro die het fonds voor zijn deelnemers belegt, wordt geen cent in Nederlandse aandelen gestoken. Meer dan 95 procent van het fondsvermogen wordt belegd in Zweden. Naast aandelen in telecomproducent Ericsson, gaat er geld naar Atlas Copro (fabrikant van compressoren), alsmede een Zweedse bank en een Zweedse kogellagerfabrikant. Parmezaanse kaas uit Gouda, kortom.
Door nieuwe ontwikkelingen worden trackers voor beleggers steeds moeilijker om te begrijpen. Dat geeft reden tot zorg. De capriolen van Amundi maken die zorg bepaald niet kleiner.
Jan Maarten Slagter volgt als directeur van de VEB de ontwikkelingen van beursgenoteerd Nederland op de voet. Stelt niet alleen misstanden aan de kaak, maar schrijft ook over het sentiment in het bedrijfsleven.
Eerdere bijdragen:
> De columns van Jan Maarten Slagter
