Henk van der Kolk vermoordt de polder

Henk van der Kolk (FNV Bondgenoten) is een machtsgeile volksmenner met sleets taalgebruik. En de beul van de polder.

De polder is dood, leve de polder! Na de bijna dood ervaring van de FNV wordt interim-voorzitter Ton Heerts door politiek en werkgevers aan tafel getrokken en belangrijk gemaakt. Draaien maar, met dat overlegcircuit waar ‘vertegenwoordigers’ namens hun ‘achterbannen’ praten. Volstrekt ondemocratisch drukken ze hun stempel op het sociaal en economisch beleid. Ze overleggen. Zolang ze praten houden ze elkaar in de lucht. Ze mengen water en wijn tot een smakeloos brouwsel. Bocht waar je –zelfs als je er in zwelgt – niet vrolijk dronken van raakt. Heerts is hofleverancier van dat ene onmisbare ingrediënt: draagvlak.

Leveringsproblemen

Maar Heerts heeft leveringsproblemen. Hij struikelt binnenkort over dezelfde hufter als Agnes Jongerius voor hem deed. De grootste opportunistische machtswellusteling binnen de polder, Henk van der Kolk van FNV Bondgenoten, zaagt vol overgave aan de poten van de nieuwe vakbeweging en knaagt aan de positie van Heerts. Henk van der Kolk zit vol achterbakse streken. Om er één te noemen: hij zou net als Jongerius vertrekken omdat ook hij vernieuwing in de weg stond. Jongerius werkt aan de Universiteit van Utrecht. Henkie kleeft aan zijn pluche en  jaagt op nog meer persoonlijke macht.

Hoogste goed

Van der Kolk heeft zich gekroond tot de voorman van de ‘activistische vakbeweging’, de aanvoerder van het SP-smaldeel. De man die AKTIE met hoofdletters schrijft. Hij is de man die de FNV-centrale van binnenuit sloopt. De man die zichzelf en zijn eigen macht het allerhoogste goed vindt. Liever is Van der Kolk de onbetwiste nummer één in een gemarginaliseerde, anachronistisch rode ‘arbeidersbeweging’, dan onderdeel van een vakbeweging die wel het verschil maakt. Hij exploiteert de functioneel analfabete onderstroom in de vakbeweging. Hij is de bron en de verpersoonlijking van de versplintering van de FNV. Zonder de schijn van eenheid aan de werknemerszijde is de polder kansloos verloren.

Oud & irrelevant

Ik juich als Van der Kolk eigenhandig de vakbeweging en de polder om zeep helpt. Want zolang hij teruggrijpt op het verleden van de rode strijd, ben ik niet bang voor hem. De wereld verandert en zijn ‘achterban’ wordt dunner, zijn leden ouder en zijn branches verliezen aan economische relevantie. Hoe hard hij ook schreeuwt, hoe hard hij ook polariseert en hoe hij ook de haat voor twee maal modaal(+) aanwakkert, zijn taal en zijn opvattingen zijn sleets. Echo’s van een verleden, nog ouder dan de polder zelf.

Niet reanimeren

Zonder een functionerende vakbeweging is de polder tandeloos, sneeft het overleg en komt er een einde aan de volstrekt onevenredige macht van de georganiseerde werkgevers en werknemers. En daar wordt werkend, maar ongeorganiseerd Nederland – het steeds groter wordende gros van ons – alleen maar beter van.

De polder is dood. Met man en macht blaast bestuurlijk Nederland de polder weer leven in. Waar kan ik tekenen voor de niet-reanimerenverklaring?
 

Lees ook eerdere columns van Arjan Zweers:

• Rutte, pak die tweede kans!
• De vijand, dat ben jij!
• Rabobank mist de afslag
• De terroristen van bouwend Nederland
• Alle columns van Arjan Zweers