Dichter bij elkaar komen, stukje bij beetje

Bijzonder hoeveel er veranderd is in een paar maanden tijd. Wat ik persoonlijk misschien wel het gekst vind, is de verandering van persoonlijk contact. In de winkelstraten proberen we als levend stratego anderen te ontwijken en naast iemand zitten (zelfs als het je eigen man of kind is) begint bijna onnatuurlijk te voelen. Zo is ook de afstand tot je collega’s een stuk groter geworden.

Toen onze premier ons bij de eerste persconferentie verzocht zoveel mogelijk vanuit huis te werken, zijn we dat gaan doen. En thuiswerken heeft zijn positieve kanten, absoluut. Maar je ziet nu wel dat langdurig thuiswerken zo zijn negatieve kanten heeft. We zijn niet gemaakt voor isolement. Natuurlijk kunnen we communiceren via video, en dat is mooi, maar werken met alleen je ogen en oren is niet genoeg. Ons hart wil ook meedoen.

Het gaat niet alleen om zoveel mogelijk belletjes op een dag

Op afstand is het extra moeilijk om dat hart te gebruiken. En dat is toch de basis van onze cultuur. Het gaat niet alleen om zoveel mogelijk belletjes op een dag, of de efficiëntste indeling van je dag. Nee, het gaat ook om de gezelligheid, de belangstelling voor elkaar, het samen lachen en soms ook samen huilen.

Gelukkig is de situatie in de ziekenhuizen verbeterd en krijgen we iets meer vrijheid terug. Onze kantoren zijn open voor wie wil en kan komen. En waar in het begin slechts een handjevol mensen op kantoor was, druppelen nu meer collega’s binnen. Meteen is er weer energie. Als mensen elkaar in de ogen kunnen kijken, ontstaan nieuwe ideeën en komen er dingen los. Ook op anderhalve meter.

We worden weer creatiever. Zo bedachten onze recruiters in Amsterdam een oplossing om fysiek solliciteren weer mogelijk te maken, binnen de veiligheidsregels: de sollicitatiewandeling. Niet alleen fijn voor onze recruiters, maar ook voor de sollicitant. Die is weer even in een nieuwe omgeving en maakt echt contact. Een mooie oefening, want uiteindelijk zul je dat in je nieuwe baan ook weer moeten doen.

En zo komen we hopelijk stukje bij beetje weer wat dichter bij elkaar. Niet alleen fysiek, maar ook met ons hart.