Geen producten in de winkelwagen.
Daan de Reiziger is liefhebber van niet-gemaakte kilometers. Vandaag is er commotie rond de kilometerregistratie van Jos.
Jos is een chaoot. Geen gewone chaoot, hij is echt verschrikkelijk. Als je zijn bureau ziet, denk je dat er een bom is ontploft. Laatst had 'ie twee verschillende sokken aan, kan niet. Okay, ze leken op elkaar, maar het waren toch echt twee verschillende sokken. Hij rijdt in een Volkswagen Sharan, zo’n familiebus, altijd handig bij kinderpartijtjes, kunnen wel zeven stoelen in. Die kunnen er ook uit, in ieder geval vijf ervan, want dan kan er makkelijk een hark, een schep, oud papier, wat steeksleutels, een kapotte fietsband en een gevarendriehoek in. Bij Jos ligt die troep dan ook letterlijk her en der verspreid in z’n o zo handige busje.
Vandaag moest Jos naar Uden. Ruim een uurtje rijden. Toen ie terugkwam, haastte hij zich achter zijn computer. Zonder wat te zeggen. Vincent vroeg waarom zijn jas op de grond lag. ‘Even wachten…’, siste hij. Jos tikte in: ANWB routeplanner. Vincent bleef schuin achter hem staan, keek over de montuur van zijn bril heen en fronste de wenkbrauwen. Hij wenkte naar Chantal die naast hem kwam staan. Samen stonden ze naar Jos’ scherm te gluren alsof ze naar een stout filmpje zaten te kijken. 'Wat doe je, Jos?’ Jos tikte in bij Van: Schiphol-Rijk. En bij Naar: Uden. ‘Postcode… Weet iemand de postcode van hier?’
Hij keek om zich heen en Chantal en Vincent doken quasi onopvallend weg. ‘En de postcode van Van Dommel, in Uden?’
Vincent meldde zich voorzichtig schuifelend bij Jos, zoals iemand op de camping naar je toe komt als je loopt te klungelen met de scheerlijnen. ‘Wat ben je aan het doen, mag ik dat vragen?’ Jos keek over zijn schouder. Hij mag Vincent niet zo. ‘Oh, m’n kilometerdeclaratie… Ik ben net naar Uden geweest.’
Vincent meldde zich voorzichtig schuifelend bij Jos, zoals iemand op de camping naar je toe komt als je loopt te klungelen met de scheerlijnen. ‘Wat ben je aan het doen, mag ik dat vragen?’ Jos keek over zijn schouder. Hij mag Vincent niet zo. ‘Oh, m’n kilometerdeclaratie… Ik ben net naar Uden geweest.’
Vincent beet op z’n lip. ‘Wel eens van rittenregistratieapps gehoord?’ Jos zette zijn hakken in het zand. ‘Zo gaat het prima. Doe ik al jaren. Kijk, daar gaat ie al… 119 kilometer. Keer twee is 238. En dan even naar Word, alles intikken en einde van de maand invullen bij Betty, op het kilometerdeclaratieformulier.’
Vincent kon er met zijn verstand niet bij. ‘Mijn ritten registreer ik automatisch. Simpel en snel, kan ook handmatig. Gaan in één keer naar hogerhand, kind kan de was doen.’
De spanning was voelbaar. Chantal was nieuwsgierig geworden. ‘Hoe werkt dat dan?’
‘Je kunt ritten volledig automatisch ‘tracken’, gaat via de gps van je mobieltje. Ideaal voor leaserijders die een waterdichte rittenregistratie moeten bijhouden.’
'Leuk hoor, spartelde Jos tegen, maar ik ga veel te vaak met de trein. Heb je niks aan die registratiedinges. ‘Juist wel!’ Het leek wel alsof Vincent de app zelf exploiteerde. ‘Via je zakelijke OV-kaart verschijnen de reisgegevens vanzelf in je telefoon. Zorg je gewoon dat na elke autorit de app afsluit, zodat de treinrit daarna wordt meegenomen. Kun je allemaal instellen. Hoef je ook niet te denken: oh ik ga wel met de auto anders wordt het allemaal zo ingewikkeld, dat declareren. En je kunt zelfs je vaste locaties invoeren. Zoals je huisadres, ons adres of klanten die je vaak bezoekt. En je kunt ritten kopiëren!’
Jos stand op. Pakte zijn jas.
‘5401 EJ!’, schreeuwde Linda vanachter haar bureau.
‘Sorry?, zei Jos verschrikt.
‘5401 EJ!’ herhaalde ze. ‘Van Bommel, Uden!’
Dit is de achtste aflevering van Daan de Reiziger. Volg wekelijks op MT.nl/daan zijn beslommeringen rondom zakelijk reizen.
