Chantal loopt een blauwtje bij Daan de treinreiziger

Daan de Reiziger is liefhebber van niet-gemaakte kilometers. Deze keer vraagt zijn aantrekkelijkste collega of ze mee mag rijden.

‘Zeg Daan, kan ik morgen met je meerijden?’ Daan moest even slikken. Kreeg een kleur. Chantal vroeg echt of ze met hem mee mocht rijden. Hij hoefde er niets voor te doen. Ze keek hem een beetje schuin vanonder haar prachtige lokken aan, vijlde een nagel en bewoog een beetje heen en weer met haar bovenlijf, alsof ze verlegen was. Het was heel geraffineerd, dit toneelstukje.
Daan keek naar de grond. 'Meerijden?', zei hij onnozel. 'Eh, nee. Dat zal niet gaan. Sorry.'
In haar 32-jarige leven was zo nog nooit zo direct afgewezen. Het wiebelen stopte, de veil ging in de achterzak en ze ging met een bil op Daans bureau zitten. Ze trok haar rok recht en keek hem fel aan. 'En waaróm gaat dat dan niet? Ik dacht dat je het zo fijn vond om met mij te carpoolen?'
Ze zag hem nooit staan. En nu ze hem nodig had werd er munitie op zijn schuldgevoel afgevuurd.
'Sorry Chantal, ik zou niets liever willen dan samen carpoolen. Maar morgen gaat mijn OV-abonnement in. Vanochtend heb ik de Passat ingeleverd.'
'Goh, Daan, wat érg voor je. Waarom dat? Heb je straf?'
'Hoezo straf? Ik heb met Hogerhand gesproken en ze hebben helemaal uit laten zoeken wat voor mij het voordeligste abonnement was en dat scheelde zo 90 euro in de maand. En niet rond bazuinen hoor, maar 60 procent gaat naar mij. Tel uit je winst.'

'Maar Daan… Ga jij echt tussen al die mensen zitten?'
‘Welke mensen?'
‘Fossielen. Je weet wel, die met z’n allen heen en weer reizen naar hun werk…'
'Je bedoelt forensen.'
'Whatever. En weet je wat het allerergste is? Dat uitchecken. Ik ga soms met de trein – als de auto bij de garage staat – en dan vergeet ik wel eens uit te checken. Kost je klauwen vol geld. Daarom willen bedrijven het ook niet hè, die treinabonnementen. Alleen al met het uitzoeken welke je precies moet hebben, ben je al een vaste kracht kwijt.'
De veil ging weer uit de achterzak, Chantal sloeg haar benen over elkaar en ging haar nagels, zittend op de hoek van Daans bureau, gracieus te lijf.

'Dat uitchecken vergeten vind ik gewoon dom', reageerde Daan. 'Ik hou gewoon mijn pasje in mijn hand, dan vergeet je het echt niet. En er zijn nog veel meer tips die ik je kan geven.'
Ze keek niet op.
'En dat geregel met abonnementen kun je gewoon uitbesteden. Je hebt clubs die alles uit handen nemen en ervoor zorgen dat ieder individu het abonnement krijgt die het beste past en het voordeligst is.'
'Nou, nou… je vindt het wel wat allemaal, geloof ik hè? En hoe moet ik morgen nou hierheen komen? M’n Up staat bij de garage.'
'Met de trein. Samen met mij', zei Daan op fluistertoon.
'Wel eerste klas dan hè, ik ga niet tussen die fossielen zitten…'
'Tweede klas. Maar geloof me, tweede klas is het nieuwe eerste klas. Je hebt er tegenwoordig lekker veel beenruimte.'
Toen Daan dat zei kreeg 'ie een kleur. Chantal sprong van haar bureau, stak haar veil weer in haar achterzak. 'Ik vraag Victor wel.'
Daan slaakte een diepe zucht.

Dit is de negentiende aflevering van Daan de Reiziger. Volg op MT.NL/DAAN zijn beslommeringen rondom zakelijk reizen.