Geen producten in de winkelwagen.
‘Krijg je normaal gesproken geen fruitmandje als je ziek bent? Al krijg ik trouwens liever bloemen…’ Mijn collega zit op haar gemak een folder te bestuderen, waar in koeienletters op staat: Vers, lokaal en seizoengebonden fruit op de werkvloer, dé manier om uw personeel te motiveren. ‘Ja, je bent helemaal hip als je een fruitmandje op kantoor hebt staan’, mompelt mijn collega.
Hardop leest hij de tekst van de folder voor: ‘De investering in de gezondheid van uw mensen. Fruitmandjes hebben fiscale voordelen en verhogen de prestaties van uw werknemers.’ ‘Zo, dat beloofd’, roep ik. ‘Kun je nog kiezen uit verschillende mandjes?’ ‘Jazeker’, antwoordt mijn collega. Hij leest verder: ‘U kunt kiezen voor de beste soorten mandarijnen: Satsuma’s, Clemenvillas of Mineolas. Deze mandarijnenrassen versterken het immuunsysteem en werken antiviraal. Het beste medicijn om de jaarlijkse griep te bestrijden in uw bedrijf. Of wat dacht je van perziken? Onmisbaar fruit op kantoor, omdat ons lichaam het omzet in vitamine A. De ideale bescherming voor uw ogen achter het computerscherm. O, ja en je kan ook nog kiezen voor fruit dat extra makkelijk te eten is op kantoor. Of de variant exotisch fruit, zoals lychee en mango.’
‘Inderdaad keuze genoeg. De versie exotisch fruit staat vast en zeker chique op de tafel van accountantskantoren of bij advocaten. Voor onze lassers kunnen we misschien kiezen voor bananen? Gezond voor de spieren en veel gegeven aan wielrenners. Aan apen trouwens ook, maar dat staat vast niet in die folder van jou?’, antwoord ik. ‘Je kan daar nu wel zo cynisch over doen, maar wist je dat de gemiddelde banaan 400 mg kalium bevat? Dit is goed voor stressvolle momenten en het helpt tegen een ochtendhumeur. Misschien wat voor jou?’
Het gesprek wordt bruusk afgebroken: de arbodienst staat voor de balie. Hij komt voor het jaarlijkse evaluatiegesprek om de ziekteverzuimpercentages te bekijken. ‘Het ruikt hier nogal naar frietvet?’ ‘Ja, af en toe hebben we op vrijdagmiddag een snack voor onze mensen. Wilt u ook een frikandel?‘ De arbodienst: ‘Die rommel! Weet je wel wat ze daar allemaal in doen? Dat is wel heel ongezond, Kristel. Denk aan de algemene bewustwording van lifestyle in je onderneming!’ ‘Hoe bedoelt u dat?’, stamel ik verbaasd. ‘Ja, als directeur moet je wel het voorbeeld geven van een gezonde levensstijl. Dat is belangrijk voor de cultuur in het bedrijf en natuurlijk het ziekteverzuim niet te vergeten.’ Ik: ‘Dat gaat wel heel ver.’ De arbodienst: ‘Wat is er allemaal in jullie drankenautomaat verkrijgbaar? En zie je er ook op toe dat je personeel genoeg aan lichamelijke beweging doet?’ Ik antwoord: ‘Tja, het terrein is hier groot genoeg. Dus de meeste mensen lopen hier wel wat af.’ De arbodienst: ‘Kristel, weet je wel dat beweging heel belangrijk is voor diabetespatiënten. Je moet hier je beleid op aanpassen.’ Ik: ‘We hebben al een ISO-beleid, een milieubeleid en een VCA-beleid. Moet daar dan ook nog een lifestylebeleid bij komen, zoals u dat noemt?’ Hij antwoordt: ‘Ja, waarom niet? Heb je weleens gedacht aan een beloningssysteem voor medewerkers die willen stoppen met roken? Je moet als directeur draagvlak en bewustwording creëren voor gezonde leef- en eetgewoontes.’
Binnensmonds mompel ik wat terug in de trant van: ’Als ik dat gewild had dan was ik wel een personal lifestylecoach geworden in plaats van containerbouwer.’
