Moeten we de wereld wel willen veranderen?

Soms vraag ik me af of het allemaal wel zin heeft wat ik doe: energie steken in het coachen van leidinggevenden en het begeleiden van teams. Negen jaar geleden stond ik op het toppunt van mijn carrière: ik was toen 42 en CEO van ING verzekeringen in België. Ondanks de hoge verdiensten en massa’s voordelen die bij deze functie hoorden, voelde ik dat ik mezelf kwijt was. Ik liet mijn handelen bepalen door de omstandigheden eerder dan dat ik mezelf leidde.

Mijnenveld

Mijn existentiële zoektocht naar zekerheid, mijn overlevingsdrang, deden me capituleren voor een cultuur die niet bij me paste. Op een bijna machiavellistische wijze bespeelde ik het mijnenveld van de onderneming waarin ik actief was. En die werkwijze heeft me tot op het niveau van CEO getild. Heel dicht bij de zon, maar ver weg van de warmte in mezelf. Uiterlijk rijk en succesvol, vanbinnen arm en ongelukkig.

Gelukkig zorgen momenten van intens besef soms voor een catharsis, en heeft mijn vertrek bij ING een totaal ander leven ingeluid. Een leven dat ik voor de eerste keer helemaal alleen ten dienste van mezelf heb gesteld. Egoïstisch, denkt u? Wel integendeel! Ik ben namelijk op zoek gegaan naar het antwoord op de vraag ‘wie ben ik?’ en ‘waarom ben ik hier?’ En dat antwoord werd mijn kompas: ‘Ik ben een sociaal en empathisch wezen dat al zijn capaciteiten op de meest effectieve manier in de wereld plaatst ten behoeve van anderen, zodat zij opnieuw zichzelf ontdekken, de schoonheid ervan waarderen en koesteren én de kracht vinden om daar authentiek vorm aan te geven.’ Zo zie je maar dat zelfrealisatie verre van egoïstisch hoeft te zijn.

De wereld zoals hij is

Maar nu zit ik opnieuw in een volgende fase. Nu ik al negen jaar mijn kompas volg, voel ik mezelf meer een souffleur in het theater terwijl ik ernaar verlang om opnieuw een acteur op de scène te zijn. Maar er is zelfs nog iets fundamentelers dat me bezighoudt. Namelijk, wat is de zin van wat ik doe? Is wat ik doe zo nuttig, zo belangrijk, zo essentieel dat ik me er alle dagen voor uitsloof in de hoop dat dit in het leven van anderen wat meer licht brengt? Heeft die energie wel het gewenste effect? Is de wereld trouwens niet prima zoals hij is? Is het niet net omdat er verschrikkelijke oorlogen bestaan, dat ik me heel erg bewust ben van mijn vredelievendheid? Is het niet net omdat er religies bestaan, dat ik besef dat ieder best de God in zichzelf zoekt en daaraan licht geeft?

Met andere woorden, moet ik wel iets veranderen aan een wereld die door haar manifestatie juist de ideale plaats is om onszelf te ontdekken en te realiseren? Een wereld die ons juist door haar verschijningsvorm de kans geeft trouw te zijn aan wie we zijn, niet meer door van alles te presteren, maar gewoon door echt te zijn wie we zijn. Misschien dat ik dus voor anderen het meeste kan betekenen wanneer ik mezelf heb bevrijd van mijn neiging om iets te betekenen?

Lees ook zijn vorige column: We zijn vergeten dat we God zelf zijn. 

MT-columnist Bart De Bondt is algemeen directeur van YouthStart en founder van Team De Bondt. Hij schrijft over change en happiness@work.