De angst van niet meer moeten

Angst overvalt me soms wanneer ik bijvoorbeeld denk dat ik onvoldoende geld ga hebben. Of dat alles wat ik tot hiertoe heb opgebouwd, zou kunnen verdwijnen. En dus wil ik meer omzet halen met mijn bedrijf en ben ik constant bezig ons aanbod onder de aandacht te brengen: nieuwsbrieven sturen, organiseren van vrijblijvende bezoeken aan onze coachingsruimte, interviews realiseren voor de podcast ‘kleurige leiders’, het schrijven van boeken en columns.

Denken vanuit angst

Ik gun mezelf geen vrije tijd en ben steeds gefocust op wat ik nog meer kan doen zodat we extra opdrachten zouden binnen krijgen. Mijn denken bezorgt me een constant ongemak. Het lukt me bijna niet om te genieten van ‘nu’ omdat ik met mijn gedachten bijna altijd in de toekomst zit. Ik maak ‘nu’ onvolmaakt door voortdurend te denken aan wat ik nog allemaal kan doen zodat alles in orde is. Maar zolang ik me niet ‘overgeef’ aan het leven en vertrouw op wat elk moment me te bieden heeft, zal ik nooit bevrijd zijn van mijn onzekere gedachten. Ik zal steeds het slachtoffer blijven van de voortdurende onrust die mijn gedachten veroorzaakt als ik er blijf van uitgaan dat het nodig is mezelf te ‘beveiligen’ door meer inkomsten te genereren.

Gebruikelijk helpen mensen in mijn netwerk me dit heel scherp te zien. Er zitten namelijk mensen tussen die, ondanks hun immense vermogen, nog steeds vinden dat ze er niet ‘zijn’ en de enkelen die uiteindelijk toch zeggen dat ze genoeg hebben, ‘bewaken’ dan weer krampachtig wat ze hebben vergaard zodat het niet verloren gaat. Nog steeds gedreven door angst dus, de angst voor verlies.

Hoe zou het leven voor mij zijn als ik mijn onrustige gedachten niet zou hebben? Bevrijdend! En ben ik niet de enige die kiest om ze te hebben? Er is toch niemand die me dwingt negatieve dingen te denken. Ik alleen beslis mijn gedachten te denken. Dus wat houdt me tegen om niet gewoon te stoppen met deze gedachten? Misschien de gedachte dat als ik ze niet heb, mijn leven vol ongewenste risico’s zou zitten en ik dus niet meer zou kunnen leven zoals ik nu leef? Maar klopt die gedachte wel? Want heb ik nu niet eerder het gevoel te overleven in plaats van te leven? Hoe kan ik genieten van dit moment als ik in dit moment gedachten heb die me onrust geven?

Soms zou ik willen dat ik kon stoppen met denken. Maar dat is uiteraard onmogelijk. Een mens denkt. En denken is absoluut nuttig tot op zekere hoogte, maar ik overdrijf. Ik heb mij geïdentificeerd met mijn denken en dat is fout, want ik ben mijn gedachten niet. Mijn gedachten zijn van mij, maar ik ben ze niet. Ik maak daarom al enige tijd bewust contact met die andere dimensie in mezelf: de milde observator. Hij die op afstand kijkt naar alles wat er voorbij komt, extern en intern, aan gedachten, gevoelens en gebeurtenissen. Zonder oordeel. Ook deze observator is een deel van mij en zit in ieder mens. Het is een deel dat helpt ‘nu’ te ervaren, want ‘nu’ is het enige wat bestaat, heeft bestaan en ooit zal bestaan. Een deel dat me helpt te leven in plaats van te overleven. Ik wens jou ook de ont-moeting met dat bevrijdende deel in jezelf toe.