Geen producten in de winkelwagen.
Ik ben grootgebracht tijdens een van de vele feministische golven. Mijn moeder leerde mij dat gelijkheid tussen man en vrouw nagestreefd moet worden. Het waren de jaren ’70 en ’80. Zelfs het biologische verschil tussen de seksen werd weggezet als ‘een anti-vrouwelijk masterplan van een 19e eeuws patriarchaat’. Heel vermoeiend allemaal, maar het leidde tot een andere werkcultuur en dat lijkt mij belangrijk. Moeten de dames wel meewerken natuurlijk.
Vergaderagenda
Eind 2014 stelde ons ‘vaktechnisch overleg’ de agenda voor 2015 vast. Welke data, wie moet wanneer een presentatie houden, enzovoort. De luidruchtigste karakters domineerden dat gesprek. Ik sluit niet uit dat ik daarbij hoorde. Toen dit agendapunt op z’n einde liep, kwam een weifelende stem van links. Een dame. ‘Of de hoofdregel dat de vergadering op dinsdag viel, wellicht ook aandacht mocht krijgen. De dinsdag is namelijk parttimedag en maakt het bezoeken van de vergadering onmogelijk.’
Er viel een stilte. Niet meer dan een seconde, maar toch. Daarna haast collectief gelach. ‘Haast’, want ik deed niet mee. Mocht niet van mijn moeder en ‘de geest van de jaren ’70’. Ik wil het woord hoongelach niet gebruiken, maar zo kon je het noemen. Dame in kwestie kroop terug in haar schulp, de suggestie werd verworpen en we gingen over tot de orde van de dag. Een gebruikelijke vergadering volgde.
Een paar dagen later vroeg ik een vrouwelijke collega of haar iets was opgevallen tijdens het laatste vaktechnisch overleg. Ze raadde een paar keer… Telkens mis. Ik gaf een hint richting mijn collega: ‘Het ging om de man-vrouw relatie’. Hoopvol keek ik haar aan, maar helaas: blanco. Ik heb haar aansluitend verteld wat ik zag en hoorde tijdens die vergadering.
Mij verbaasde dit. Ik zou mij als vrouw onheus bejegend gevoeld hebben. Bij nader inzien vond mijn collega dat ook.
Zwangerschapsverlof
Een collega is zwanger. Alles verloopt voorspoedig, althans zover ik kan zien.
Onze adviseurs wordt een aanbod gedaan om een cursus te volgen in de periode januari-februari. Het aanbod krijgt weinig reacties, dus wordt een zevental mensen verzocht alsnog te reageren en, bij voorkeur, in te schrijven. Ook mijn zwangere collega. In haar mail wordt opgemerkt dat, gezien de zwangerschap en het naderende verlof per einde maart, het niet-inschrijven begrepen kan worden. De zwangere collega reageert hierop begrijpend en laat weten na het verlof voornemens is een dergelijke relevante cursus zeker te willen bezoeken.
Ik, althans het deel van mij dat kennelijk door mijn moeder is bewerkt destijds, liet merken dat ik inschrijving wel gewenst vond. Immers, er waren geen bijzondere lichamelijke ongemakken en de cursus werd ruim voor de ingangsdatum van het verlof gegeven. Ik werd korzelig en meende even later, deze korzeligheid in een één-op-één gesprek te moeten verklaren.
Ik gaf aan dat binnen kantoren, ondanks alle ‘gelijke behandeling-programma’s’, vaak zaken worden ingevuld vanuit een traditioneel perspectief. Het bevestigen daarvan door vrouwen zelf (zoals in het genoemde mailbericht) van deze traditionele kijk, maakt het niet makkelijker de carrièreperspectieven van vrouwen te verbeteren. Deze redenering werd begrepen en mijn korzeligheid werd mij verder gelukkig niet nagedragen.
Gelijkheid op de werkvloer
Ik concludeer dat voor wat betreft gelijkheid op de werkvloer tussen mannen en vrouwen nog een wereld te winnen is. Niet alleen bij mannen, maar zeker ook bij de vrouwen zelf. Ik ben er zeker van dat deze voorbeelden zich op veel verschillende andere manieren binnen kantoren voordoen.
