Geen producten in de winkelwagen.
‘Goedemorgen, mag ik spreken met de bedrijfsleider’, zo vraagt een onbekende vrouw me aan de telefoon.
‘Waar belt u voor?’, vraag ik haar.
‘Ik wil graag de bedrijfsleider spreken.’
‘Ik zou eerst willen weten waarvoor u belt?’
‘Nou, Klaas-Jan heeft bij jullie gewerkt en ik zou graag een paar vragen willen stellen aan de bedrijfsleider?’, legt de vrouw uit.
‘U bent dus van een uitzendbureau, neem ik aan. De bedrijfsleider is in bespreking. Ik heb Klaas-Jan zelf zowel aangenomen als ontslagen. Wat wilt u weten?’
‘Kan ik de bedrijfsleider later nog terugbellen?’, blijft de vrouw volhouden.
‘Het is heel kort en simpel, wij hebben niet veel mee te delen over Klaas-Jan. Hij is een goede medewerker. Hij kan goed lassen. Gelieve het hierbij te laten.’
‘Wie was dat aan de telefoon?’, vraagt mijn collega als ik de telefoon neerleg. ‘Weer gedoe over die Klaas-Jan, ik ben blij dat we daarvan af zijn. Een uitzendbureau belde voor een referentie. Die vrouw wilde per se met jou spreken, maar jij was druk bezig met calculeren en offertes nabellen. Dus ik heb een poging gedaan om het snel af te handelen’, antwoord ik haar. ‘Fijn. Wat heb je precies gezegd, Kristel?’ ‘Tja, dat het een goede medewerker is. Ik kan moeilijk zeggen dat hij hier een collega op zijn bek heeft geslagen, een andere collega in de kantine heeft bedreigd, regelmatig loonbeslag heeft en dat je simpelweg ellende met die jongen in huis haalt. Als ik eerlijk over hem ben, dan discrimineren wij en beperken we die jongen zogezegd in zijn kansen.’ ‘Tja, wat stellen referenties überhaupt nog voor?’, roept mijn collega terug.
Het zit me toch nog dwars dat ik geen eerlijk antwoord heb gegeven. Even mijn eigen uitzendbureau bellen om te vragen hoe dat nu eigenlijk zit met die referenties. Wat mag je nu wel en niet zeggen als baas, zonder problemen te krijgen met referenties?
Bruikbaar antwoord
Ik bel Jan van mijn eigen uitzendbureau. ‘Wij werden gebeld over een referentie voor een ex-medewerker. Ik wilde er eigenlijk weinig over zeggen, maar je collega-uitzendbureaus blijven maar doorvragen. Kun je hierover advies geven?’
‘Ja, dat is een hele lastige. Het ligt juridisch inderdaad lastig een negatieve referentie te geven. Indien je niks wil zeggen, dan geeft dit ook een duidelijk signaal af. Wij baseren onze keuzes als uitzendbureau meestal niet op referenties, omdat het heel moeilijk is om een goed en bruikbaar antwoord te krijgen.’
’Ja, het is eigenlijk heel hypocriet. Ik vind het wel vervelend dat je niet de waarheid kunt vertellen. Dat je een zo neutraal mogelijk verhaal moet ophangen om er maar vanaf te zijn.’ ‘Daar heb je helemaal gelijk in’, antwoordt Jan. ‘Dat is voor ons als uitzendbureau soms ook lastig. Onlangs werden we nog gebeld om een referentie te geven over een werknemer die 15 jaar geleden bij ons heeft gewerkt. Het is toch belachelijk dat ze na zoveel jaar nog bellen?’
‘Haha, misschien wilde geen enkel bedrijf op zijn cv een referentie geven en zijn ze zo bij jullie uitgekomen.’
Er gaat een weekend voorbij en ik denk niet meer aan het rare telefoontje. Ik kom maandag weer op kantoor aan en vraag mijn collega hoe zijn weekend was. ‘Goed, maar je raadt nooit wie ik tegen kwam in het winkelcentrum samen met mijn vrouw. Die Klaas-Jan. Hij kwam nogal direct naar mij toe en vertelde dat hij nieuw werk aan het zoeken was. Hij had daarvoor een positieve referentie van mij nodig, maar die kon ik hem wel geven toch?’ ‘O, dat is wel heel toevallig. Wat vervelend’, antwoord ik. ‘Ja, ik voelde me gewoon bedreigd met mijn vrouw en kinderen erbij. Nadien heeft hij me nog gesms’t en had ik een gemiste oproep van hem. Toch maar goed dat we vorige week niet te veel negatieve dingen gezegd hebben tegen dat uitzendbureau’, zegt hij. ‘Ja, ik had die Klaas-Jan ook niet graag terug aan mijn bureau gehad.’
